ฉันนั่งมองปฏิทิน มันกำลังจะตัดไปที่หน้าถัดไป
รอวันที่จะได้กลับบ้าน
เพราะฉันรู้ดีว่าใครอยากให้ฉันกลับไป
แต่ว่าความฝันของฉันนั้นก็มีค่า
และไม่เกินปีหน้ามันจะต้องถึงหลักชัย
บอกกับคนที่บ้านว่าฉันสบายดีมาก
ถึงแม้สิ่งที่เจอตอนนี้มันอาจจะดูหนักไป
นี่แหละชีวิตของนักล่าความฝัน
เพราะว่าไม่มีใครรู้เกี่ยวกับชาติความหลัง
ชีวิตนี้มันก็เลยต้องดิ้นรน
ถึงแม้รู้ว่าวิ่งวนในเศษซากความหวัง
แต่ไม่เคยจะลืมว่าใครคอยยืนข้างๆ ฉัน
ใครที่ยืนมองฉันเติบโตจากด้านหลัง
ใครที่รักฉันแบบไม่มีเงื่อนไข
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนเขาก็ไม่คิดจะว่าฉัน
นี่แหละมันคือภาพที่ฉันได้เคยวาดฝัน
ฉันอยากกลับไปอยู่ที่ที่ฉันมีความสุข
ไม่อยากกังวลและทุกข์กับอะไรอีกแล้ว
ต้องการแค่สวมกอดเธอ
เธอทำให้ฉันได้เจอกับความหมายของชีวิต
ทำให้ฉันเข้าใจ
ว่ารักแท้จริงคืออะไร
ความสุขที่มีเป็นอย่างไร
ต่อให้ต้องเจอเรื่องราวมากมาย
แต่เธอก็ยังอยู่ข้างกายฉัน
อยู่ตรงนั้นยังรอคอยฉันอยู่ที่เดิม
กับรอยยิ้มที่ยังเหมือนเดิมตลอดมา
กูแม่งโคตรจะเบื่อกับเรื่องบนโลกเหี้*ๆ
เบื่อกับบรรยากาศที่มีผู้คนเรี่ยราด
ทำไมโลกกูมืดแม้ในเวลาเที่ยงๆ
หรืออาการที่เป็นบางทีมันอาจเรียกว่า
กูก็แค่คิดถึงตอนใช้ชีวิตเรียบๆ
ไม่ต้องรีบร้อนเหมือนกับเรือเทียบท่า
ชอบตัวเองตอนไม่มีเรื่องเครียดๆ
จะเงินกี่บาทที่หามาได้ก็ไม่สามารถเทียบบ้าน
ที่มีครอบครัวแล้วก็มีเตียง
ที่นอนที่ฉันชอบนอนกลิ้งตอนยังเด็ก
คิดถึงบุหรี่ตัวแรกที่ลอง
ในตอนนั้นฉันไม่เคยระวังเจ็บ
คิดถึงเค้กวันเกิดฉันคิดถึงวันเด็ก
คิดถึงวงโยธวาทิต คิดถึงตอนฝึกทรัมเป็ต
ไม่ต้องหาเงินไม่ต้องหาตังค์เก็บ
มันคือความเรียบง่ายที่อยู่ในความจำเด็ก
ฉันอยากกลับไปอยู่ที่ที่ฉันมีความสุข
ไม่อยากกังวลและทุกข์กับอะไรอีกแล้ว
ต้องการแค่สวมกอดเธอ
เธอทำให้ฉันได้เจอกับความหมายของชีวิต
ทำให้ฉันเข้าใจ
ว่ารักแท้จริงคืออะไร
ความสุขที่มีเป็นอย่างไร
ต่อให้ต้องเจอเรื่องราวมากมาย
แต่เธอก็ยังอยู่ข้างกายฉัน
อยู่ตรงนั้นยังรอคอยฉันอยู่ที่เดิม
กับรอยยิ้มที่ยังเหมือนเดิมตลอดมา